Finaly Something Spring

 

Eindelijk heb ik de Lente sfeer te pakken gekregen. Na vorige week dinsdag dat ik echt dat het altijd grijs en grauw zou blijven maar het tegendeel is bewezen gisteren. Heerlijk was de zon die tussen elk kiertje van mijn gordijn probeert te glippen en zo gezellig warm is op de fiets. Het enigste nadeeltje van gisteren was eigenlijk de wind. Bijna ben ik dubbel zo lang als normaal bezig geweest met naar huis toe fietsen. Toen ik dan thuis was kon ik aan de gang met een bio verslag over Donor worden wat me best even aan het nadenken zetten.

Er hebben er op dit moment zo ongeveer 3,5 miljoen mensen zich ingeschreven als donor. Er zijn er alleen nog zo veel meer nodig. Vanaf je 12e mag je je al registreren als donor, zelf dacht ik pas vanaf je 18e maar dat is dus helemaal niet zo op je 18e krijg je een brief waarin je het dan echt moet invullen als je dat nog niet gedaan had. Er zitten zo veel voordelen aan voor degene die een hart nodig hebben of een lever, je kunt tot wel 8 organen doneren. Maar het idee dat je bijvoorbeeld geen hart meer hebt maakt me toch ook wel een beetje bang aan de andere kant.

Genoeg serieus geklets, vandaag laat ik jullie kennis maken met Lotje, de koe en ons oh zo lieve lammetje. Het zonnetje werkte gisteren goed mee dus heb ik mijn zusjes gevraagd om met me mee naar buiten te gaan voor uiteraard foto's. Normaal hadden ze gelijk nee gezegd maar nu betekende het dat ze later naar bed konden, dat kan natuurlijk niemand weerstaan...

We hadden nog maar één schaap van de 5 over en toevallig was deze dan ook nog zwanger. Een tijdje terug is dit schattige huppelbeestje geboren en huppelt nu vrij rond in de wei. Het enige probleem is dat hij niet erg mak is en ik er niet zo dicht bij kan komen zonder dat hij wegrend. Maar deze keer ging het eigenlijk merkwaardig goed. Kijk dan wat hij aan het doen is! Er hing een plukje aan de tak die hij probeerde te pakken. Stiekem moest ik best wel lachen toen ik hem daar zo heel hulpeloos bezig zag dat plukje te pakken te krijgen.

Dan nu Lotje, onze witte knuffel-koe! Vorig jaar kwam hij als klein kalfje bij ons en was erg zwak. Eerst hadden we ook niet verwacht dat hij het zou overleven. Maar kijk hem nu, heerlijk loom loopt hij door de wei met z'n dikke billen (dat is een compliment voor koeien hoor, ik zou hem natuurlijk nooit beledigen). Terwijl ik een paar kiekjes van hem maakte keek hij een keertje op en ging weer net zo droog door met grazen. Totdat ik op een gegeven moment echt pal voor hem stond keek hij even op en drukte zijn snuit bijna tegen de lens. Snel trok ik die weg voordat er een spoor knuffel-koeien speeksel op de lens zat. Eerst viel he me niet eens op maar nu zie ik het, op één foto steekt hij zijn met gras besmeerde tong uit, haha.

Voordat hij mij of mijn lens zou onder lebberen heb ik nog snel wat foto's gemaakt en ben weer naar binnen gegaan. Om de foto hier onder moet ik nog steeds lachen. Die heerlijke kwijl neus tegen mijn lens, heerlijk.

 

Beetje serieus vandaag allemaal maar iedereen moet er toch goed over na denken. Want het is zo belangrijk dat er genoeg donoren zijn. Gelukkig is het vandaag nog redelijk weer morgen schijnt(eigenlijk schijnt er morgen helemaal niks) het niet zo mooi te worden. Hopelijk de week daarna wel, dei week heb ik zo ontzettend veel uitval in ver band met de excursies van de examenklassen. De hele week ben ik voor de middagpauze uit! Nu alleen nog even deze week doorkomen en dan ben ik er al bijna, VAKANTIE!

 

Liefs,

Roos